Ben Yeni Ben’i Çok Sevdim | Fedakar Olmanın Zararları

Günlerden hangi gün hiç bilmiyorum bile. Ne zamandır buradayım hiçbir bir fikrim yok. Zaten artık ne desem kendime boş, attığım adımlar da nafile. Yüreğime söz dinletemez hale gelmişim. Al başını git buralardan diyor. Yeter artık nedir bu çektiğin diyor. Onca çaba, onca koşturmaca ve emek sanki boşa gitmiş. Hem de yıllarımı vermişim. Ve sanki hiç benim olmamış gibi elimden uçup gidiyor.

Elimden kaçırmak mı? Çok denedim gitmesin diye. Çok hırpaladım kendimi her şey istediği gibi olsun diye. Saçımı süpürgeye, neşemi kedere, yaşamı ölüme çevirdim sırf onun için. Sonunda kaldım yine kendi kendime. Kendim dediğime bakma. Artık ne kaldıysa sana verdiklerimden sonra. Bir gün olsun kendimi düşünmemiştim oysa. Hep sendin benim için. Hep sana inşa etmiştim bu yaşamı. Ve sonunda aldın gittin beni benden. Geriye kalan közüdür alevin, ne mangal yanar ne kumpir çıkar oradan artık.

Gün geldi yaptıklarımı hatırladım. Sana yaptıklarım senin için değilmiş. Hep kendimeymiş. Elimdekileri kaybetmiştim ama bana yetmemiş. Daha da kaybetmem gerekliymiş ben de artık ne kaldıysa vermişim. Yetmemiş yeniden yaratmış tekrar vermişim. O da yetmemiş sıfırdan oluşturmuş yeniden sana vermişim. Sevgimi, neşemi, eğlencemi, mutluluğumu, düşlerimi, istediklerimi, yaratabilecek her ne varsa hepsini tek tek vermişim. Kendime bir parça bile ayırmamışım.

Fedakar Olmanın Zararları

Şimdi anlıyorum hep suçladığım aslında yalnızca benmişim. Şimdi anlıyorum aslında hep düşlediğim gene yalnızca benmişim. Şimdi anlıyorum aslında hep anlam yükleyen sadece benmişim.

“Zaman alır elimizden her ne varsa birer birer” deriz ya hep, elimizden alan zaman değilmiş. Gitmesin diye zorla tutan benmişim. Gidecek diye korkudan ödü kopan gene benmişim. Gitmesin diye her şeyini sana veren benmişim. Şimdi gidince anlıyorum, geri dönersin diye zamana tutunan gene benmişim.

Artık yıkıldım demek istemiyorum çünkü bu bir alışkanlık. Önceden olsa sana alıştım derdim. Şimdi bakıyorum zaten sana kendimi kendi kendime alıştırmışım. “Peki bu neyin alışkanlığı” diye kendime sorduğumda cevabımı buldum. Birine alışmış olmak istemenin alışkanlığı. Sevmenin sevilmenin alışkanlığı. Elinde her ne varsa ona vermenin alışkanlığı. Kendini hep en son plana atmanın alışkanlığı. Hep karşımdakini kendimden fazla düşünmenin alışkanlığı. Kendi tercihlerimin hiçbir öneminin olmaması alışkanlığı. Kısacası aslında kendimi unutmanın alışkanlığı.

Sonunda anladım. Artık benden önce bir başkası olmayacak. Artık sevgim en önce kendime olacak. Artık bir başkasından ne bir beklentim ne de isteklerim olacak. Varsa yoksa ben olacağım. Ben diyebilirim artık kendime. Çünkü önceden bir ben hiç olmamış zaten. Ve işin acı tarafı bunu kendime hep ben yapmışım. Yani eski ben olmayacak artık.

Ben, yeni Ben’i çok sevdim.

Fedakar olmanın zararları. Birisinden bir kar elde edebilmek için kurulan ilişkide kendinden fazlaca ödün vererek kendini feda etmekti. Yani kendini kaybetmektir.

İyi seyirler…